به خانه بر می گردیم

نیم ساعتى به اذان صبح مانده است. رخوت شب هاى گذشته مثل مزه ى گس خرمالوهاى بهارى، ذائقه ام را به هم ریخته. دیشب حین صحبت با مهربان مادرم، بى اختیار بغض ام گرفت. گفتم یادت هست آن روز کذایى کلاس دوم راهنمایى را که ساعت ٢ بعد از ظهر باید امتحان تاریخ می دادیم و من استرس داشتم و براى اینکه به روى خودم ن به خانه بر می گردیم...

در حال مشق ِ سکوت ام. برای کسی که مدت ها، کلمات شلاق احساسات و واکنش هایش بوده اند، سکوت مثل مزه کردن دوایی تلخ است. اما اینجا تلخی محبتی است که معمار مرمت است. که فرمود العتاب مرمّة المحبة..

به خانه بر می گردیم...

دوشنبه, ۲۹ فروردين ۱۴۰۱، ۱۱:۳۰ ب.ظ موسی! دلت را با خشیت ِ از من بمیران. کهن‌جامه باش و تازه‌دل .. چنانکه در زمین گمنام باشی و در آسمان، نامدار .. بدان که اگر پیوندت با من بُربد، با دیگری هرگز نپیوندد. مرا بپرست .. من از تو چیزی نخواستم که بیازاردت. فقط خواستم که بخوانی‌ام تا اجابتت کنم. موسی! آ به خانه بر می گردیم...